Łaska uwalnia

 

Dlatego wyzwoleni przez łaskę, możemy żyć „niebezpiecznie”, nie tak jak ci, którym brak nadziei. Nie musimy gromadzić majątku i pokładać ufności w niepewnym bogactwie. Nie musimy się asekurować ani kierować celami doraźnymi. Możemy rozgłaszać ślepemu i cierpiącemu światu wieść o przeobfitej łasce Boga. Wszak z nami jest ten, który w swojej dłoni trzyma losy wszechświata. On przyjmie nas do chwały z wielką radością, jako nieskazitelnie czystą oblubienicę. Uczta jest przygotowana. Oblubieniec wkrótce nadejdzie. Nas, ludzi z mnóstwem wad, nie mogących się niczym pochwalić, zaprosił do uczestniczenia w zakończeniu dziejów.
 

Łaska uwalnia od lęku przed potępieniem. Dzięki niej Kościół nie zasklepia się i nie lansuje religii opartej na sztywnych regułach. Łaska upewnia, że Bóg nas przyjął i ukochał na wieki.
 

Bóg wzywa, byśmy powstali, zajaśnieli i założyli szaty usprawiedliwienia. Więcej, nawołuje, byśmy zarażeni pasją ewangelizacji, poszli z dobrą nowiną do narodów. Słynny hymn Charlesa Wesleya zachęca: 
 

Och, żeby świat zakosztował i ujrzał

Bogactwo Jego łaski!

Wszak ramiona Jego miłości obejmują mnie 

Oraz cały rodzaj ludzki.
 

Łaska nie skłania do bierności, ale zapewnia ekscytującą przygodę i taki sposób życia, który wprawia w zakłopotanie tych, którzy wolą nie ryzykować. Zagraża sformalizowanej religii oraz cynicznej niewierze. Rzuca wyzwanie Kościołowi, aby zaryzykował wszystko dla tego, który dobrowolnie oddał za nas wszystko. 
 

Moją ulubioną misjonarską opowieścią jest krótka biografia młodych amerykańskich męczenników, małżeństwa Johna i Betty Stamów. Wysłał ich do chwały miecz chińskiego żołnierza w grudniu 1934 roku. Ich malutka córeczka cudem ocalała. John wysłał swym rodzicom wiersz napisany przez innego misjonarza, również pracującego w Chińskiej Misji. Otrzymali go w dniu, w którym dowiedzieli się o śmierci Johna i Betty. Opiewa on chwalebną wolność chrześcijan, opartą na pewności przyszłej łaski.
 

John napisał, iż jest świadom niebezpieczeństwa, na jakie się naraża. Dodał jednak, że się nie boi, a dołączony (niepublikowany) wiersz w pełni to wyraża:

Bać się? Czego?

Odczuwać radosne wyzwolenie ducha?

Przejść z bólu w pokój doskonały?

Porzucić walkę i stresy życia?

Bać się? Czego?
 

Bać się? Czego?

Błysk — uderzenie — przebite serce;

Ciemność — światło — O, sztuko nieba!

To ran Jego odpowiednik!

Bać się? — Czego?
 

Bać się? Czego?

Śmiercią dokonać więcej niż życiem —

Albo krwią ochrzcić kamienny skrawek,

By na tym miejscu dusze zakwitły.

Bać się? Czego?
 

Bać się? Czego?

Ujrzeć twarz Zbawiciela,

Usłyszeć, jak zaprasza,

Poczuć chwałę bijącą z ran łaski?

Bać się? — Czego?
 

Łaską przekonani o Bożej akceptacji, idźmy odważnie do zgłodniałych narodów. „A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec” (Mt 24,14). Dzieło Jego łaski na świecie zostanie dokończone. Przed obliczem Boga przewiną się wszystkie stulecia. Wszystkie narody, plemiona i języki staną przed tronem Króla Łaski. 
 

„Temu zaś, który może was ustrzec od upadku i stawić nienagannymi i rozradowanymi wobec swej chwały, jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i na wszystkie wieki! Amen” (Jud 24–25).