Warto może przy tej okazji zwrócić uwagę na to, że o ile Najwyższy, i tylko On, ma jako Stwórca prawo do człowieka, to z drugiej strony jako Ojciec udzieliwszy nam swego Ducha daje nam w swoim Synu prawo do Siebie. Psalmista wyznaje: Należę do Ciebie (Ps 119,94 – w tłumaczeniu łacińskim: Twoim ja jestem...) A Bóg przez całe wieki oświadcza: Ja jestem Pan Bóg twój (Pwt 5,8 i w.in.). Jakże wymowne jest słowo oblubienicy w Pieśni nad pieśniami, która mówi: Mój miły jest mój, a ja jestem Jego... (2,16). Pan Bóg daje nam więc prawo do siebie, On jest naprawdę naszym Bogiem, Bogiem dla nas, Bogiem z nami.

 

W tym świetle tajemnica małżeństwa ujawnia całą swoją głębię. Przynależenie osób do siebie – tylko w małżeństwie możliwe – jest obrazem wzajemnego przynależenia Boga i człowieka. Dotykamy tajemnicy świętości małżeństwa ze względu na świętość osoby. Mianowicie, rzeczywiście Pan Bóg ustanowił małżeństwo, tzn. dopuścił człowieka do praw, które przysługują tylko Jemu. Pan Jezus mówi: Co Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (Mt 19,6). Toteż jeśli mężczyzna i kobieta oświadczają sobie: Ja biorę sobie ciebie za żonę czy ...za męża, może to mieć skutek, jaki ma, tylko dlatego, że Pan Bóg ustanowił ów porządek, że skoro te dwie osoby podejmują taką decyzję, takie postanowienie, to Najwyższy dopuszcza ich do uczestniczenia w swoim władztwie nad nimi. Na tej podstawie mąż uzyskuje prawa do żony, żona uzyskuje prawa do męża. To Bóg ich złączył. Małżonkowie są złączeni w Panu. Można by traktować małżeństwo jako uproszenie Pana Boga, żeby zawierający je mogli się ze sobą połączyć w Bogu. Jest jakieś świętokradztwo w tym, że ludzie żyjący w małżeństwie uzurpują sobie prawo do tego, by decydować o jakichś faktach w życiu małżeńskim, do których nie mają prawa. Nie mają między innymi prawa decydowania o porządku moralnym.

 

 

I wreszcie trzecia rzeczywistość świętości małżeństwa to świętość zadań.

 

Pierwsze zadanie, które stoi przed małżonkami, płynie z charakteru ich wzajemnej więzi. Mąż i żona są wspólnotą osób: głęboką wspólnotą życia i miłości [7]. Małżeństwo jest jednością. Ta jedność jest czymś, co się sprzeciwia rozkładowi, jaki wprowadza w świat szatan. Szatan rozbija wszelką jedność. Był zabójcą od początku (J 8,44). Nienawidzi jedności, dlatego też nienawidzi małżeństwa. Małżonkowie tworzą tę jedność pomimo wszystkich trudności, jakie się mogą pojawiać w ich życiu. Co więcej, fundamentem tej jedności jest ślubowana przez nich wzajemnie miłość. Przedziwna rzeczywistość miłości, która powstała z Bożego źródła miłości... i włącza się w miłość Bożą [8]. Oto stoi przed małżonkami takie zadanie: miłość Boża rozlana jest w ich sercach przez Ducha Świętego, który został im dany (p. Rz 5,5). Pan Jezus daje przykazanie miłości, nowe przykazanie, aby się wzajemnie miłowali, jak On sam ich umiłował (p. J 13,34 i 15,12). Miłość męża do żony i żony do męża nie może być na miarę ich własnych wyobrażeń. Zarówno mąż, jak i żona powinni zapytać Pana Boga: Duchu Święty, jak ty chcesz, bym kochał żonę, bym kochała męża? Jest to zupełnie inna perspektywa miłości, bardzo jednak prawdziwa, bo takie jest doświadczenie kochających się małżeństw. Rozumieją się one bez słów, jest w nich jakaś troska np. o to, żeby współmałżonek się nie niepokoił: Muszę zadzwonić do domu, żeby się żona nie niepokoiła — słyszymy nieraz. Jest w kochających się małżeństwach jakieś stałe myślenie o sobie wzajemnie, jakaś stała przy sobie obecność.

 

W tej perspektywie trzeba dopiero widzieć rzeczywistość płci i życia płciowego. Na ile ta rzeczywistość cielesna, jaką jest rzeczywistość płci, powinna stać się rzeczywistością duchową, wychodzić poza porządek doczesny?

 

Płciowość jest nieodłącznie powiązana ze zdolnością przekazywania życia. Jak bardzo potrzebną jest rzeczą, żeby człowiek zrozumiał związek tajemnicy początku ludzkiego życia z tajemnicą tego, co małżonków łączy i uszanował tajemnicę tego początku. Przecież do tego życia, z tym życiem, które rodzice przekazują dziecku, sam Bóg stwarza nieśmiertelną duszę. Czwarte przykazanie: Czcij ojca swego i matkę swoją jest postawione zaraz po trzech pierwszych przykazaniach, których treścią jest cześć dla Boga. Zadanie przekazywania życia jest więc też źródłem świętości małżeństwa, łączy bowiem małżonków w szczególny sposób z Bogiem-Stwórcą. Niedolą dzisiejszego człowieka jest niedostatek, jeśli nie zanik, uszanowania dla tajemnicy płciowości, a tym samym dla tajemnicy życia, dla człowieka i w ostateczności dla Pana Boga. Wyrazem takiego braku szacunku jest nie tylko uzurpowanie sobie prawa do pozbawienia kogoś życia, ale przecież również laboratoryjne zapoczątkowywanie ludzkiego życia, czy podejmowane eksperymenty na ludziach w pierwszym stadium ich rozwoju. Trudno przewidzieć, co będzie następstwem takiego stosunku do życia i do człowieka. Istnieje powiedzenie, że Pan Bóg przebacza zawsze, człowiek czasami, ale natura nigdy. Toteż nie można się dziwić, że tak wielu ludzi żyje bez poczucia sensu życia, w jakiejś filozofii rozpaczy.

 

Jest jeszcze jedno zadanie, które stoi przed małżeństwem, a które jest także świętym zadaniem. Chodzi o dzieło wychowania dziecka. Rodzice są dla dzieci pierwszymi zwiastunami, pierwszymi świadkami wiary [9]. Nasza religia jest religią obietnicy. To przez rodziców dziecko staje się dziedzicem obietnicy życia wiecznego. Nie ma innej religii na świecie, która dawałaby człowiekowi obietnicę życia wiecznego. Rodzice przekazują dzieciom życie nie tylko dlatego, żeby żyły, ale dlatego, żeby zostały zbawione. Na tę drogę do zbawienia prowadzi wychowanie.

 

 

Po przedstawieniu istotowej świętości małżeństwa jako związku ustanowionego przez Boga, złączonego przez Boga i powołanego do wykonania świętych zadań, wypada z kolei przejść do omówienia tej szczególnej postaci świętości małżeństwa, jaką jest jego charakter sakramentalny.

 

Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia,... zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu [10]. Przypomnijmy zatem przede wszystkim, czym są sakramenty?

 

Katechizm Kościoła Katolickiego omawia tajemnicę porządku sakramentalnego w drugiej części, w jej pierwszym dziale, zatytułowanym: Ekonomia sakramentalna [11]. Są to święte obrzędy ustanowione przez pana Jezusa, Zbawiciela świata [12]. Sakramenty należą do porządku zbawienia: jest w nich obecny Chrystus, aby przez nie, dzięki posłaniu Ducha Świętego [13] urzeczywistnić dokonane przez siebie dzieło zbawienia [14]. Rozważanie tajemnicy zbawienia wyrywa z serca św. Pawła hymn uwielbienia i dziękczynienia [15]. Zbawienie ludzi jest odwiecznym zamysłem Boga: dzięki niosącej zbawienie śmierci Chrystusa, opatrzeni pieczęcią Ducha Świętego, dostępujemy odpuszczenia występków, a zjednoczeni z Chrystusem istniejemy ku chwale Majestatu Najwyższego, dostępując udziału w wiecznej Jego chwale, jako święte i nieskalane Jego dzieci.

 

Zatem dzieło zbawienia – to uwolnienie człowieka z niewoli grzechu i otwarcie przed człowiekiem bogactwa życia wiecznego.

 

 

[7] Sobór Wat. II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, nr 48. Dokumenty Kościoła używają również określenia Communio personarum, czyli komunia osób, na wzór Komunii św. która łączy wiernych z Chrystusem Panem

[8] Sobór Wat. II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, nr 48

[9] Sobór Wat. II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, nr 11

[10] Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 1055; p. Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1601

[11] Numery 1076-1134

[12] Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1114

[13] Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1118

[14] Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1088

[15] Patrz List do Efezjan 1,2-14