Modlitwa może towarzyszyć wszystkim aspektom życia. Nasza seksualność to jego mocny, ważny i fundamentalny element. Seksualność powinna zbliżać do Pana Boga, a dzisiaj z jednej strony jest zagrożona, ale równocześnie doceniana. Kościół jest zaproszony do ukazania głębokiej teologii ciała.
Przyznam, że w Kościele katolickim jednym z najmniej udanych rytuałów jest obrzęd sakramentu małżeństwa, ponieważ pochodzi on z czasów rzymskich (i to w sensie pogańskim), a ukazane w nim zaślubiny narzeczonych mają surowy wyraz kontraktu, przysięgi.

 

W Kościele anglikańskim do dziś kultywowany jest zapisany w XV wiecznym manuale z Sarum dawny katolicki rytuał małżeński, który składa się z trzech etapów zaślubin. W pierwszej części narzeczeni na progu świątyni wyrażają zgodę małżeńską, a następnie celebruje się Eucharystię. W ostatniej części obrzędu kapłan błogosławi komnatę małżeńską przed pierwszą wspólnie spędzoną nocą. Podczas tego obrzędu na progu kościoła pan młody nakłada kobiecie pierścień ślubny (wtedy nie było jeszcze zwyczaju wymiany obrączek) i wypowiada formułę: „Tym pierścieniem cię poślubiam, moim ciałem ciebie czczę, to złoto i srebro ci daję (aluzja do wiana) i wszystko, co posiadam, w twoje ręce składam”. Przytoczony tekst zaślubin ukazuje rolę kobiety w małżeństwie, którą uważano za zarządcę dóbr. Wskazuje też jednocześnie na świętość seksu, słowo „czcić” (po angielsku „worship”) oznacza sferę religijną. Jak bardzo musi kochać mężczyzna, jak bardzo musi się starać w łożu, by prawdziwie czcił żonę swym ciałem.

 

 

Śpiew to niełatwa modlitwa, ponieważ silnie dotyka naszej emocjonalności. Trudno jest śpiewać z emocjonalną blokadą. Modląc się śpiewem, wyrażam siebie o wiele bardziej niż wtedy, gdy mówię normalnym głosem.
W instrukcji o muzyce kościelnej „Musicam sacram” czytamy o trzech kręgach śpiewu w trakcie Mszy Świętej. Pierwszy z nich jest esencjalny, istotny i należy posługiwać się nim zawsze, chyba że Msza Święta jest całkowicie recytowana. Natomiast drugi i trzeci krąg modlitwy śpiewem może zostać wykorzystany tylko wtedy, kiedy użyto pierwszego.
W pierwszym kręgu modlitwy śpiewem brakuje pieśni na wejście, przygotowanie darów, komunię świętą i na zakończenie, lecz są tylko śpiewy kapłańskie i dialogi z wiernymi. W praktyce liturgicznej natomiast często posługujemy się pieśniami, a kapłan czyta „całą resztę” Mszy Świętej. Tak też można, ale jest to zdecydowanie gorsze rozwiązanie.
Od dłuższego czasu odprawiam Eucharystię według wskazań „Instrukcji o liturgii”, Okazało się, że śpiewane w ten sposób modlitwy nadały celebracji dużej siły emocjonalnej i zaangażowały w ich przeżywanie bardziej, niż by się wydawało.

 

 

Zależy ona od pory dnia i okoliczności życia. Generalnie podczas modlitwy staram się poruszać. Odczuwam wtedy najmniej rozproszeń i paradoksalnie jestem bardziej skupiony. Zazwyczaj myślimy, że ruch podczas modlitwy pozbawia nas koncentracji. Uważam, że jest odwrotnie. Dla mnie niewątpliwym przewodnikiem w modleniu się ciałem jest św. Dominik.

 

 

Mówiłem już o tym. To problem nowożytnego myślenia o religijności, bowiem takiego podejścia wcześniej nie było. Na modlitwie przechodzimy od życia do modlitwy i od modlitwy do życia. Sam człowiek jest dwoisty ze względu na swoje ciało i swojego ducha – dlatego dwoisty wymiar powinna mieć także modlitwa.

 

O.Tomasz Kwiecień OP
-  dominikanin, wykładowca w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oo. Dominikanów w Krakowie, ukończył liturgikę w Papieskim Instytucie Liturgicznym Anselmianum w Rzymie. Autor książek, m.in.: „Krótki przewodnik po Mszy Świętej”, „Pochwała ciała. Liturgia i człowieczeństwo”, „Błogosławione marnowanie. O Mszy Świętej z ojcem Tomaszem Kwietniem OP rozmawiają Jacek Borkowicz i Ireneusz Cieślik” i artykułów publikowanych na łamach „Tygodnika Powszechnego”, „W drodze”, „Listu” oraz „Życia Duchowego”.