I na mnie Bóg patrzy łaskawie.

Nikt tak na mnie nie patrzy.

On patrzy tak zawsze.

Nie tylko na modlitwie. Patrzy, kiedy wykonuję moje obowiązki, kiedy odpoczywam,kiedy spotykam się z innymi, kiedy jestem smutny i kiedy rozpiera mnie radość. Patrzy tak na mnie również wtedy, kiedy upadam i grzeszę. Co więcej, patrzy tak na każdego człowieka. Również na tych, którzy mnie nie lubią, na tych, których może i ja nie lubię. Aż trudno to sobie wyobrazić. Na szczęście nie muszę sobie tego wyobrażać, bo mogę tego po prostu doświadczyć, mogę się przekonać na własnej skórze. Bóg upodobał sobie każdego człowieka, każdego zapragnął i dlatego go stworzył. I za wszystkich oddał życie na krzyżu. Za wszystkich bez wyjątku.

 

Nie po to mnie powołał do istnienia, aby mnie zostawić samemu sobie. Nie po to, aby obrócić się do mnie plecami. To ja mogę się obrócić na pięcie i odejść, mogę się obrazić, mieć pretensje, ale nie On. To właśnie On jest w stanie zostawić – jak w przypowieści – dziewięćdziesiąt dziewięć będących przy Nim owiec, żeby szukać tej jednej, która się zabłąkała i odeszła (por. Łk 15,1-7). To ja jestem tą owcą, taką biedną, zabłąkaną, może krnąbrną, a On biegnie i mnie szuka, aby mnie ocalić. Panie, tu jestem! Spójrz na mnie, przyprowadź mnie znów do Ciebie…

 

Jest taki sakrament – sakrament odnalezienia. W nim Bóg odnajduje mnie i przyciąga do siebie, zacieśniając więzy miłości między nami. Czasami jego działanie zawęża się jedynie do oczyszczenia. Ale tu, w sakramencie pokuty i pojednania, dzieje się coś więcej. On znów patrzy na mnie z bliska, oczyszcza mnie i odradza. Stwarza mnie na nowo. W pralce ubrania jedynie oczyszcza się z brudu, z nieświeżego zapachu, ale nigdy ubrania nie wychodzą z niej piękniejsze, z każdym praniem, choćby niewiele, ale tracą jednak z nowości. W sakramencie miłosierdzia Bóg czyni nas wciąż piękniejszymi. Całe piękno Boga poprzez Jego miłosierne, miłosne spojrzenie zstępuje na mnie, a ja staję się przez to „nowym stworzeniem”. Jego Krew mnie uzdrawia! A przekonuje o tym Jego słowo: On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni (1P 2,24). Właśnie w konfesjonale mam możliwość zaczerpnięcia z całego bogactwa, które wysłużył Jezus na krzyżu. On mnie poi i syci sobą! I tak Jego życiodajne, niezwykłe źródło staje się we mnie w mistyczny i sakramentalny sposób źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu (J 4,14).

 

O tym spojrzeniu, które chroni i wyzwala, przekonuje samo słowo Boże. Apostołowie wołali do Pana, prosząc Go, by swoim spojrzeniem ogarnął wszystkie przeciwności, dając im jednocześnie odwagę do głoszenia słowa: A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa (Dz 4,29-30). Wołał też psalmista, a za nim woła cały Kościół: Zmiłuj się nade mną, Panie, spójrz, jak mnie poniżają ci, którzy mnie nienawidzą. Ty, co mnie wyprowadzasz z bram śmierci, bym głosił całą Twą chwałę w bramach Córy Syjońskiej i weselił się Twoją pomocą. Spójrz na udrękę moją i na boleść i odpuść mi wszystkie grzechy! (Ps 25,18-20)