(5) Miłość wzajemna – ta zasada odnosi się do słów Jezusa o przykazaniu wzajemnej miłości: To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem (J 15,12) i stanowi podstawę wszelkich relacji w Ruchu. Od samego początku Ruchu uważano, że taka miara miłości może prowadzić do jedności analogicznej do tej, jaka występuje u Trójcy Świętej. Wskazują na to słowa Ch. Lubich w jednym z pism z roku 1948: Do jakiego stopnia powinnyśmy kochać się wzajemnie? [...] Aż do stopienia się w jedno [...] tak, jak Bóg, który będąc Miłością, jest Jeden i Trójjedyny [13].

 

(6) „Jezus opuszczony” – ta zasada łączy się z osobistym doświadczeniem Ch. Lubich [14], w którym uznała ona za najbardziej wewnętrzne cierpienie Chrystusa Jego krańcową samotność na krzyżu, gdy doświadczał opuszczenia ze strony Boga Ojca, co wyraził w okrzyku: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mt 27,46). W liście do pierwszych fokolarynów Ch. Lubich pisze: Jeśli największym cierpieniem dla Jezusa było opuszczenie Go przez Ojca, to my wybieramy Go takiego jako ideał i idziemy za Nim [15].
 

Oznaczało to, że w cierpieniach osobistych i społecznych, w sytuacjach konfliktowych, w braku jedności w różnych wspólnotach życiowych starano się rozpoznawać Jego oblicze i kochać Go jako takiego. Ta zasada stosowana jest przez osoby z Ruchu we wszystkich sytuacjach, gdzie brakuje jedności: w rodzinie, w łonie Kościoła, w relacjach między małżonkami, pokoleniami, biednymi i bogatymi, wyznaniami chrześcijańskimi, religiami oraz między wierzącymi i niewierzącymi.

 

(7) Jedność – jest to zasada, która wyznacza cel specyficzny Ruchu Focolari: chodzi tu o dążenie chrześcijan do jedności z Bogiem i ludzi między sobą. Ch. Lubich zaznacza, że jedność człowieka z Bogiem jest łaską. Dzięki niej człowiek jest zdolny tak miłować drugiego, że dzięki temu dochodzi do duchowej obecności Jezusa pośród ludzi. Zadaniem członków Ruchu jest doprowadzanie do wolnego przyjmowania tego daru przez ludzi. Dokonuje się to na drodze jednoczenia się, które nie polega tylko na przyjaźni lub życzliwości, lecz wymaga z obydwu stron rezygnacji ze swojego „ja” [16].

 

(8) „Jezus pośrodku” jako zasada duchowości jedności odnosi się do słów Jezusa: Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18,20).

 

(9) Jezus w Eucharystii – ta zasada dotyczy najgłębszego wymiaru wiary człowieka: wiary w obecność Jezusa Chrystusa w sakramencie. Ch. Lubich pisze: Jedność osiąga swoją pełnię w Eucharystii. Jedność można przeżywać w pełni jedynie dzięki Eucharystii. Ona nie tylko czyni nas jedno przez miłość, ale sprawia, że stajemy się jednym Ciałem i jedną Krwią z Chrystusem i między sobą [17].

 

(10) Kościół – być Kościołem komunią to następna zasada duchowości Ruchu. Oznacza ona budowanie relacji miłości we wszystkich przejawach życia Kościoła zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II o przyporządkowaniu i przynależności do Kościoła (por. LG, nr 14–16). Założycielka Ruchu stwierdza, że jedność z hierarchią Kościoła, która reprezentuje Chrystusa Głowę Kościoła, jest pierwszą przyczyną dynamicznego rozwoju Ruchu, ponieważ chrześcijanie są jak latorośle złączone ze szczepem winnym. Drugą przyczyną jest jedność we wspólnocie w imię Jezusa, ta zaś nawraca świat: …Aby stanowili jedno, aby świat uwierzył [18]. Ten drugi aspekt jest związany z tym, że Kościół jest wspólnotą służb i charyzmatów, które są dane właśnie w celu osiągnięcia jedności.

 

(11) Maryja w Ruchu Focolari nosi tytuł Mater Unitatis (Matka jedności). Ch. Lubich tak to uzasadnia: Ona jest Matką jedności, Matką Kościoła dzięki swojemu osamotnieniu, kiedy u stóp krzyża – będąc na swój sposób opuszczoną – wypowiada swoje drugie „tak” [19]. Maryja stanowi dla członków Ruchu wzór osobowy, wzór doskonałej chrześcijanki. W maryjnym aspekcie duchowości Ruchu pojawiają się takie określenia jak „być drugą Maryją” lub „być małą Maryją” [20]. Rozumie się przez to przedłużanie Jej obecności na ziemi [21], czyli naśladowanie w życiu tajemnicy Jej dziewictwa i macierzyństwa duchowego, które przejawia się w formowaniu powierzonych osób do życia jednością [22].

 

(12) Duch Święty – oto ostatnia zasada duchowości jedności, wskazująca na Jego rolę w urzeczywistnianiu tajemnicy jedności. Członkowie Ruchu podzielają naukę Kościoła, że sprawcą jedności jest Duch Święty. To przekonanie wyraża się w stałej metanoi, to znaczy zmianie sposobu myślenia pod wpływem natchnionych przez Ducha Świętego słów Pisma Świętego, a także głosu prawidłowo ukształtowanego sumienia. Specyficzną praktyką w Ruchu wynikającą z tego przekonania jest sposób podejmowania decyzji. Są one podejmowane „w jedności”, to znaczy w duchu dialogu, który zakłada umiejętność słuchania, odwagę wypowiadania swojego zdania, a także – jeśli to konieczne – kompromis. W Ruchu wierzy się, że atmosfera radości, pokoju, zapału – podkreślana przez uczestników różnych spotkań – jest znakiem obecności Ducha Świętego.

 

Duchowość jedności ma charakter specyficznie wspólnotowy, dotyczy bowiem bezpośrednio relacji międzyosobowych. O jakości tych relacji, dla których wzorem jest relacja trynitarna, pisał Jesus Castellano Crevera: Jeśli Trójca jest we mnie i w tobie, jest ona zatem pomiędzy nami, to jesteśmy w relacji trynitarnej; […] nasza relacja jest na wzór tej, jaka istnieje w Trójcy Świętej, co więcej – to Ona sama jest naszym odniesieniem wzajemnym [23].

 

 

Psychologia religii, która zajmuje się psychologiczną analizą fenomenów religijnych, zmierza do wyjaśniania zjawisk religijnych takich jak doświadczenie religijne, konwersja, osobista religijność, duchowy rozwój człowieka itd. – przy pomocy aparatu pojęciowego wytworzonego na polu psychologii bądź jej poddziedzin (np. psychologia kliniczna religii zajmuje się opisem relacji między religijnością a zdrowiem psychicznym). Psychologia religii zajmuje się więc głównie przeżyciowo-przekonaniową stroną religii, próbując przy tym szukać zależności między sposobem przeżywania religii a kontekstem religijno-kulturowym jednostki.

 

W języku Chiary Lubich trudno znaleźć motywacje działania wyrażone językiem stosowanym przez psychologów. Ruch Focolari, który założyła na fundamencie duchowości i głoszenia Boga Miłości, jest ściśle związany z Ewangelią. Włoski psycholog Silvano Cola twierdzi jednak, że motywacje nazywane duchowymi, o ile dokonują przemian w mentalności i zachowaniu jednostki, są faktycznie rzeczywistościami także psychicznymi, jako że wymiar duchowy jest jednym z czynników podstawy antropologicznej, od której wychodzą z konieczności wszystkie nurty psychologii i socjologii [24].