Rozmowa jako narzędzie duchowości dotyczy w życiu rodzinnym dialogu małżonków ze sobą oraz ich dialogu z dziećmi, opartego na autorytecie rodzicielskim. W Ruchu podkreśla się, że należy stwarzać liczne okazje ku temu, aby dzieci na każdym etapie ich rozwoju miały możliwość i czuły potrzebę rozmawiania z rodzicami o swoim życiu.

 

Stosowanie wymienionych narzędzi duchowości wspólnotowej w rodzinie w procesie wychowania do wiary jest drogą, na której szuka się świętości drugiej osoby tak samo jak własnej [50].

 

 

Musimy na nowo z chęcią karmić się słowem Bożym (PF, 3) – takie wyzwanie kieruje Benedykt XVI w liście apostolskim Porta fidei. Na podstawie przeprowadzonej analizy duchowości jedności można uznać, że jest ona konkretną odpowiedzią na to wezwanie. Urzeczywistnianie tej duchowości sprawia, że wychowanie do wiary nie odnosi się do jakiegoś tylko jednego wyodrębnionego obszaru życia, gdyż jest ona – zgodnie z wcześniej przyjętą definicją duchowości – specyficznym stylem całego życia [51] zgodnym z zasadami Ewangelii.

 

Rozwój Ruchu Focolari pokazuje, że ten styl, opierając się na wartościach chrześcijańskich, pozostaje otwarty na podobne wartości obecne w innych religiach i kulturach [52]. Świadczy o tym fakt, że wśród członków Ruchu są chrześcijanie z ponad 350 Kościołów (ok. 47 tys.), wyznawcy wielkich religii (żydzi, muzułmanie, hinduiści, buddyści – ponad 30 tys.) oraz osoby o przekonaniach niereligijnych (ok. 10 tys.), które w duchowości Ruchu odnajdują wartości, w które wierzą [53]. Wobec tych faktów można powtórzyć za Benedyktem XVI: Chrześcijanie są faktycznie powołani, aby przez samo swoje istnienie w świecie ukazywali blask słowa prawdy, jakie pozostawił nam Pan Jezus (PF, 6).

 
dr Mariola T. Kozubek

[53] Por. Ch. Lubich, Possono le religioni essere partner sul cammino della pace? Seminario interreligioso, Caux, 29 luglio 2003, „Nuova Umanita” 152 (2004/2), s. 161–174.